Saturday, May 14, 2011
Friday, May 13, 2011
12-5-2011
غزل
تنـھنجي مـرڪ جھڙو گيت لکان
تنھنجي سونھن جھڙو سنگيت لکان
ھر جنم بس تنھنجو ساٿ ھجي
ھــڪ توکي ئي من ميت لکان
ڌرتي جي گولي تي ڪيڏو سونھين ٿي
سنـــڌ تنھنجي سونھن تي ويد لکان
سو عمر توتان قربان، منھنجي جان
توسان پنھنجوازلي رشتو کيت لکان
تنھنجي لب جي لالي ڇھندڙ ھرلفظ
رستـا رسـتا ٻانھون تولئه پريت لکان
غزل
تنـھنجي مـرڪ جھڙو گيت لکان
تنھنجي سونھن جھڙو سنگيت لکان
ھر جنم بس تنھنجو ساٿ ھجي
ھــڪ توکي ئي من ميت لکان
ڌرتي جي گولي تي ڪيڏو سونھين ٿي
سنـــڌ تنھنجي سونھن تي ويد لکان
سو عمر توتان قربان، منھنجي جان
توسان پنھنجوازلي رشتو کيت لکان
تنھنجي لب جي لالي ڇھندڙ ھرلفظ
رستـا رسـتا ٻانھون تولئه پريت لکان
Sunday, May 1, 2011
Poetry Book named منھنجا خواب گلابن جھڙا Muhanja khuwab Gulaban Jahara
Poetry Book named منھنجا خواب گلابن جھڙا
Muhanja khuwab Gulaban Jahara
ڪتاب ”منهنجا خواب، گلابن جهڙا“
جو تعارف
ادل سولنگي
انسان روز اول کان پنهنجي هستيءَ جي گوناگون مامرن پروڙڻ، پرجهڻ ۽ انهن پرولين سلڻ جا سوين جتن ڪندو آيو آهي، سندس سر تي ڇپر جنيئن ڇانيل نيرو آڪاش، پولار ۾ ترندڙ گرهه، اپگرهه، وڄڙين جا وارا، آگم ۽ اوهيڙا آرڙهه جا تپندڙ ڏينهن، سياري جون برف جهڙيون راتيون، اوماس اونداهيون، پورنماس چانڊوڪيون پرهه جو پکيڙن جون لاٽيون، سنجهاٽاڻي آشيانن ڏانهن پکيڙن جون اڏارون، ڌرتيءَ تي اوچاين تان ڪرندڙ آبشار، نهرن ۽ ندين جا سرمدي آلاپ، شام جي شفڪ ۽ گوها گوها صبح جون لارون، ميلن ۾ پکڙيل ميدانن جون وسعتون، اوچا عظيم پربت، اڃايل واريءَ جون ڀٽون، زمين تي سرندڙ جيت ۽ تپندڙ صحرا تي ٽڙندڙ شام ۽ انهن جي وچ ۾ سوچون سرجيندڙ انسان، سندس هلاڪتن، دکن دردن ۽ سکن سرهائين وارو سپنن جو سنسار، هميشه انسان کي حيرت جي گردابن ۾ گهمائيندو رهيو آهي، سموري ڪائنات هن جي اڳيان هڪ سوالي نشان بڻجي رهي آهي، پر هيءُ انسان جو به پنهنجي لاءِ هڪ سوال هڪ معمو ۽ هڪ ڳجهه رهيو آهي، انهيءَ ڳجهه کي ڳوليندي ڪيترائي سج اولهه ۾ لهي ويا آهن پر انسان جي من جي مونجهه ۽ ڳولا جي تونس اڃا سندس تن کي تپائي رهي آهي، شاعر، فلسفي، صوفي، سامي، سائنسدان، سماج سڌارڪ، ڏاها، هر ڪو پنهنجي پيرن جو نشان ڇڏي رمتو ٿئي ٿو ۽ هڪ جڳ کان پوءِ ٻيو جڳ اهي پيرا کڻڻ شروع ڪري ٿو، ويچار صدين جو سفر ڪن ٿا، گهڙجن ٿا، سڌارجن ٿا، سنوارجن ٿا، سينوارجن ٿا، مٽيءَ ۾ ملي مٽي ٿي وڃن ٿا، اوڙڪون وسن ٿيون ۽ ڌرتيءَ ۾ دفن ٿيل ويچارن جا ٻج ٻيهر ٻهڪي پون ٿا، زندگي جي اڻ پورائي ۽ محدوديت کي هڪ لاحد تسلسل عطا ٿئي ٿو، اهو تسلسل موت جي ڀوءَ کي مات ڪري زندگيءَ سان پيار ڪرڻ جي دڳ لائي ٿو، (غلام حسين رنگريز )ڌرتيءَ تي زندگيءَ جاگيت تخليق ڪندڙ شاعر ذوالفقار بهڻ جنهن سنڌي ادب جي شعري پنڌ تي پهرين وک کنئي آهي، سندس ڪتاب، ”منهنجا خواب، گلابن جهڙا“ پڌرو ٿيو آهي، هن ڪتاب ۾ گيت، غزل، نظم، نثري نظم ۽ ٽيڙو شامل آهن، ڪتاب جي مهاڳ ۾ ساهتي پر ڳڻي جي شاعر ذوالفقار بهڻ جي حوالي سان راشد مورائي لکيو آهي ته اسان جو ساهتي پرڳڻو ادب جي لحاظ کان مالا مال رهيو آهي، هن زرخيز ادبي علائقي سنڌ کي تمام گهڻا ليکڪ ڏنا آهن، جن نثر توڙي نظم ۾ پنهنجا جوهر ڏيکاريا آهن، انساني سماج ۾ اديب کي خاص اهميت حاصل رهي آهي، جنهن علائقي ۾ جيترا ليکڪ گهڻا هوندا آهن اوتري ان علائقي جي ٻولي سڌريل هوندي آهي ۽ ان علائقي جا ماڻهو سڌريل ۽ باذوق هوندا آهن، ساهتي پرڳڻي ۾ مسلمان توڙي هندو اديبن ۽ شاعرن جو چڱو خاصو تعداد رهيو آهي، ورهاڱي کان اڳ هندو ليکڪن هن علائقي جي علم ۽ ادب جي وڏي خدمت ڪئي، ورهاڱي بعد هندو اديبن شاعرن جي لڏي وڃڻ سبب جيڪو سنڌي ادب ۾ خال پيو ان کي ڀرڻ جي لاءِ مسلمان اديبن ۽ شاعرن جي مسلسل جدجهد جاري رهي آهي، ساهتي پرڳڻي ورهاڱي کان اڳ جي اديبن شاعرن ۾ ارجن حاسد، اندر ڪيولراماڻي، اتم ديارام هنڱوراڻي، هري همٿاڻي، ديوان ڪوڙو مل، ديوان منوهر داس، رام نارائڻ داس ٻيلاڻي، گوبند مالهي، ڪرشن کٽواڻي، نارائڻ شيام، ايم ڪمل، کيمن يومولاڻي، لوڪ نوتاڻي، ڪانجي مل، ماکيجاڻي، (قاصد)، ماسٽر چندر، لڇمڻ ڪومل، ارجن سڪايل، نند ڇڳاڻي ۽ ٻيا ڪيترائي اديب ۽ شاعر سنڌي ادب جي ترقي لاءِ ڪم ڪندڙن ۾ شامل رهيا آهن، جڏهن ته ورهاڱي کان اڳ ۽ پوءِ به ساهتي پرڳڻي ۾ ادب جي ترقي جو سفر جاري آهي ۽ سنڌي ادبي دنيا ۾ روز ڪو نئون تخليقار جنم وٺي پنهنجي نرالي رنگ ڍنگ ۽ خوشبو سان ادبي دنيا ۾ سرهاڻ پکيڙي ٿو، شاهه نصير، سليمان سولنگي، احمد سولنگي، ادريس جتوئي، عظيم سنڌي، گدا خاصخيلي، امداد سولنگي، رکيل مورائي، نماڻي سنڌي تائين تخليق جو سفر جاري آهي. نوجوان شاعر ذوالفقار بهڻ به ساهتي پرڳڻي جو هڪ آواز آهي جنهن سنڌ جي شعري ادب ۾ هڪ وڌيڪ ڪتاب جو واڌارو ڪيو آهي، نوجوان ساهتڪار ذوالفقار بهڻ بنيادي طور تي تعليم دان آهي، سندس تخليقي سوچ، ڪتابن ۽ دوستن جي ويجهڙائي کيس شاعري ڏانهن آندو آهي، سندس اندر ۾ ويٺل شاعر اڃا پهريون وکون کنيون آهن. شاهه سائين چواڻي ته ”هتان کڻي هت جن رکيو سي رسيون“ هن نوجوان جي پهرين وک منزل ڏانهن وڌي آهي، جيڪڏهن هن نوجوان لڳاتار تخليقي سفر جاري رکيو ته پنهنجي منزل تي تمام جلد رسي سگهندو، ذوالفقار بهڻ پنهنجي پاران ڪتاب ۾ لکيو آهي ته انسان هر دور ۾ پنهنجي جذبن جو اظهار مختلف لفظن جي سٽاءَ سان ڪيو آهي، ان پهرين انسان جڏهن دل جي ڳالهه ڪنهن مختلف جڙاءَ ذريعي ڪنهن کي مخاطب ٿيندي ڪئي ته ان ڏينهن شاعري جي شروعات ٿي، اهڙي طرح شاعري فطرت جي تخليق ۽ فطرت متعلق زمين جي مخلوق کان عرش جي فرشتن متعلق ۽ ان جي وچ ۾ جو ڪجهه اچي وڃي ٿو، جو ڪجهه وهي واپري ٿو، حالتن ۽ ڪيفيت متعلق رهي آهي. صدين کان شاعرن ساڳي ئي ڳالهه مختلف انداز ۾ اظهار ڪئي آهي، جڏهن ته هر هڪ شاعر جو اسلوب بيان، لفظن جو سٽاءُ ۽ لهجو پنهنجو ٿئي ٿو، منهنجي شاعري ۾ منهنجي خوابن جي جهلڪ ڏسي سگهجي ٿي ۽ ساڳئي دڳ تي هلندڙ ڪنهن شخص جي ڪيفيت ۽ احساسن، دردن ۽ پيڙائن جو اظهار هن ڪتاب ۾ محسوس ڪري سگهجي ٿو، مان مڃان ٿو ته منهنجي شاعري ۾ ضرور ڪي ڪچايون هونديون، پر پنهنجو تخليقي سفر جاري آهي. شاعري انسان جي جملي ڪيفيتن جي اظهار جو فن ۽ دلفريب وسيلو بڻجي ٿي، شاعر اوائل ۾ پنهنجي ڪاميابين ناڪامين، حاصلات، محرومين، هجر، وصال، شادمانن جهڙن مختلف وقتن جي مختلف اظهارن کي جهڙي تهڙي حال ۾ اوريندو رهي ٿو، پوءِ جيئن جيئن سندس وابستگين جو جنون وڌندو رهي ٿو، شاعر جو حسن، عشق، فطرت، ڪائنات جي ٻين حسناڪين سان لڳ لاڳاپو وڌڻ شروع ٿئي ٿو، سندس اندر جي مشاهدي واري اک جي نهارپڻ سندس شاعري ۽ شعوري بلوغت سان گڏگڏ تخليقي عمل جي سفر ۾ روان دوان رهي ٿي، تان جو اهڙو موڙ به اچي ٿو جتان شاعر جي فڪر، فن ۽ سندس انفراديت وارين مڃتائن جون سرهائيون سندس جهول ڀرڻ شروع ڪن ٿيون، ڪتاب منهنجا خواب گلابن جهڙا به هڪ اهڙو پنهنجي عشق، پنهنجي ديس، ديس جي ڳلين ان جي پٽن، پڌرن، ماڳن مڪانن، شغلن ۽ المين جي موسمن ۾ رهندڙ شاعر جي سالن واري پورهئي جو سهانو سپنو آهي. ڏينهن رات مهينن ۽ سالن کان تيزيءَ ساڻ مان پنهنجي محبوب ڏانهن وڌي رهيو آهيان ۽ هڪ ڏينهن هڪ گهڙيءَ هن سان ملي مسافتن جو ٿڪ لاهيندس- تنهنجي نانءُ منهنجا گيت غزل ۽ نظم جن ۾ يادون حسرتون ۽ آهن زخم سوچيو هيم تو کي سامهون ويهاري ٻڌائيندم ياد ڏياريندم تو کي تنهنجا ستم عوامي آوازhttp://www.awamiawaz.com/ 10122009/digest_page/ DJ_Arti-05.htm
Muhanja khuwab Gulaban Jahara
ڪتاب ”منهنجا خواب، گلابن جهڙا“
جو تعارف
ادل سولنگي
انسان روز اول کان پنهنجي هستيءَ جي گوناگون مامرن پروڙڻ، پرجهڻ ۽ انهن پرولين سلڻ جا سوين جتن ڪندو آيو آهي، سندس سر تي ڇپر جنيئن ڇانيل نيرو آڪاش، پولار ۾ ترندڙ گرهه، اپگرهه، وڄڙين جا وارا، آگم ۽ اوهيڙا آرڙهه جا تپندڙ ڏينهن، سياري جون برف جهڙيون راتيون، اوماس اونداهيون، پورنماس چانڊوڪيون پرهه جو پکيڙن جون لاٽيون، سنجهاٽاڻي آشيانن ڏانهن پکيڙن جون اڏارون، ڌرتيءَ تي اوچاين تان ڪرندڙ آبشار، نهرن ۽ ندين جا سرمدي آلاپ، شام جي شفڪ ۽ گوها گوها صبح جون لارون، ميلن ۾ پکڙيل ميدانن جون وسعتون، اوچا عظيم پربت، اڃايل واريءَ جون ڀٽون، زمين تي سرندڙ جيت ۽ تپندڙ صحرا تي ٽڙندڙ شام ۽ انهن جي وچ ۾ سوچون سرجيندڙ انسان، سندس هلاڪتن، دکن دردن ۽ سکن سرهائين وارو سپنن جو سنسار، هميشه انسان کي حيرت جي گردابن ۾ گهمائيندو رهيو آهي، سموري ڪائنات هن جي اڳيان هڪ سوالي نشان بڻجي رهي آهي، پر هيءُ انسان جو به پنهنجي لاءِ هڪ سوال هڪ معمو ۽ هڪ ڳجهه رهيو آهي، انهيءَ ڳجهه کي ڳوليندي ڪيترائي سج اولهه ۾ لهي ويا آهن پر انسان جي من جي مونجهه ۽ ڳولا جي تونس اڃا سندس تن کي تپائي رهي آهي، شاعر، فلسفي، صوفي، سامي، سائنسدان، سماج سڌارڪ، ڏاها، هر ڪو پنهنجي پيرن جو نشان ڇڏي رمتو ٿئي ٿو ۽ هڪ جڳ کان پوءِ ٻيو جڳ اهي پيرا کڻڻ شروع ڪري ٿو، ويچار صدين جو سفر ڪن ٿا، گهڙجن ٿا، سڌارجن ٿا، سنوارجن ٿا، سينوارجن ٿا، مٽيءَ ۾ ملي مٽي ٿي وڃن ٿا، اوڙڪون وسن ٿيون ۽ ڌرتيءَ ۾ دفن ٿيل ويچارن جا ٻج ٻيهر ٻهڪي پون ٿا، زندگي جي اڻ پورائي ۽ محدوديت کي هڪ لاحد تسلسل عطا ٿئي ٿو، اهو تسلسل موت جي ڀوءَ کي مات ڪري زندگيءَ سان پيار ڪرڻ جي دڳ لائي ٿو، (غلام حسين رنگريز )ڌرتيءَ تي زندگيءَ جاگيت تخليق ڪندڙ شاعر ذوالفقار بهڻ جنهن سنڌي ادب جي شعري پنڌ تي پهرين وک کنئي آهي، سندس ڪتاب، ”منهنجا خواب، گلابن جهڙا“ پڌرو ٿيو آهي، هن ڪتاب ۾ گيت، غزل، نظم، نثري نظم ۽ ٽيڙو شامل آهن، ڪتاب جي مهاڳ ۾ ساهتي پر ڳڻي جي شاعر ذوالفقار بهڻ جي حوالي سان راشد مورائي لکيو آهي ته اسان جو ساهتي پرڳڻو ادب جي لحاظ کان مالا مال رهيو آهي، هن زرخيز ادبي علائقي سنڌ کي تمام گهڻا ليکڪ ڏنا آهن، جن نثر توڙي نظم ۾ پنهنجا جوهر ڏيکاريا آهن، انساني سماج ۾ اديب کي خاص اهميت حاصل رهي آهي، جنهن علائقي ۾ جيترا ليکڪ گهڻا هوندا آهن اوتري ان علائقي جي ٻولي سڌريل هوندي آهي ۽ ان علائقي جا ماڻهو سڌريل ۽ باذوق هوندا آهن، ساهتي پرڳڻي ۾ مسلمان توڙي هندو اديبن ۽ شاعرن جو چڱو خاصو تعداد رهيو آهي، ورهاڱي کان اڳ هندو ليکڪن هن علائقي جي علم ۽ ادب جي وڏي خدمت ڪئي، ورهاڱي بعد هندو اديبن شاعرن جي لڏي وڃڻ سبب جيڪو سنڌي ادب ۾ خال پيو ان کي ڀرڻ جي لاءِ مسلمان اديبن ۽ شاعرن جي مسلسل جدجهد جاري رهي آهي، ساهتي پرڳڻي ورهاڱي کان اڳ جي اديبن شاعرن ۾ ارجن حاسد، اندر ڪيولراماڻي، اتم ديارام هنڱوراڻي، هري همٿاڻي، ديوان ڪوڙو مل، ديوان منوهر داس، رام نارائڻ داس ٻيلاڻي، گوبند مالهي، ڪرشن کٽواڻي، نارائڻ شيام، ايم ڪمل، کيمن يومولاڻي، لوڪ نوتاڻي، ڪانجي مل، ماکيجاڻي، (قاصد)، ماسٽر چندر، لڇمڻ ڪومل، ارجن سڪايل، نند ڇڳاڻي ۽ ٻيا ڪيترائي اديب ۽ شاعر سنڌي ادب جي ترقي لاءِ ڪم ڪندڙن ۾ شامل رهيا آهن، جڏهن ته ورهاڱي کان اڳ ۽ پوءِ به ساهتي پرڳڻي ۾ ادب جي ترقي جو سفر جاري آهي ۽ سنڌي ادبي دنيا ۾ روز ڪو نئون تخليقار جنم وٺي پنهنجي نرالي رنگ ڍنگ ۽ خوشبو سان ادبي دنيا ۾ سرهاڻ پکيڙي ٿو، شاهه نصير، سليمان سولنگي، احمد سولنگي، ادريس جتوئي، عظيم سنڌي، گدا خاصخيلي، امداد سولنگي، رکيل مورائي، نماڻي سنڌي تائين تخليق جو سفر جاري آهي. نوجوان شاعر ذوالفقار بهڻ به ساهتي پرڳڻي جو هڪ آواز آهي جنهن سنڌ جي شعري ادب ۾ هڪ وڌيڪ ڪتاب جو واڌارو ڪيو آهي، نوجوان ساهتڪار ذوالفقار بهڻ بنيادي طور تي تعليم دان آهي، سندس تخليقي سوچ، ڪتابن ۽ دوستن جي ويجهڙائي کيس شاعري ڏانهن آندو آهي، سندس اندر ۾ ويٺل شاعر اڃا پهريون وکون کنيون آهن. شاهه سائين چواڻي ته ”هتان کڻي هت جن رکيو سي رسيون“ هن نوجوان جي پهرين وک منزل ڏانهن وڌي آهي، جيڪڏهن هن نوجوان لڳاتار تخليقي سفر جاري رکيو ته پنهنجي منزل تي تمام جلد رسي سگهندو، ذوالفقار بهڻ پنهنجي پاران ڪتاب ۾ لکيو آهي ته انسان هر دور ۾ پنهنجي جذبن جو اظهار مختلف لفظن جي سٽاءَ سان ڪيو آهي، ان پهرين انسان جڏهن دل جي ڳالهه ڪنهن مختلف جڙاءَ ذريعي ڪنهن کي مخاطب ٿيندي ڪئي ته ان ڏينهن شاعري جي شروعات ٿي، اهڙي طرح شاعري فطرت جي تخليق ۽ فطرت متعلق زمين جي مخلوق کان عرش جي فرشتن متعلق ۽ ان جي وچ ۾ جو ڪجهه اچي وڃي ٿو، جو ڪجهه وهي واپري ٿو، حالتن ۽ ڪيفيت متعلق رهي آهي. صدين کان شاعرن ساڳي ئي ڳالهه مختلف انداز ۾ اظهار ڪئي آهي، جڏهن ته هر هڪ شاعر جو اسلوب بيان، لفظن جو سٽاءُ ۽ لهجو پنهنجو ٿئي ٿو، منهنجي شاعري ۾ منهنجي خوابن جي جهلڪ ڏسي سگهجي ٿي ۽ ساڳئي دڳ تي هلندڙ ڪنهن شخص جي ڪيفيت ۽ احساسن، دردن ۽ پيڙائن جو اظهار هن ڪتاب ۾ محسوس ڪري سگهجي ٿو، مان مڃان ٿو ته منهنجي شاعري ۾ ضرور ڪي ڪچايون هونديون، پر پنهنجو تخليقي سفر جاري آهي. شاعري انسان جي جملي ڪيفيتن جي اظهار جو فن ۽ دلفريب وسيلو بڻجي ٿي، شاعر اوائل ۾ پنهنجي ڪاميابين ناڪامين، حاصلات، محرومين، هجر، وصال، شادمانن جهڙن مختلف وقتن جي مختلف اظهارن کي جهڙي تهڙي حال ۾ اوريندو رهي ٿو، پوءِ جيئن جيئن سندس وابستگين جو جنون وڌندو رهي ٿو، شاعر جو حسن، عشق، فطرت، ڪائنات جي ٻين حسناڪين سان لڳ لاڳاپو وڌڻ شروع ٿئي ٿو، سندس اندر جي مشاهدي واري اک جي نهارپڻ سندس شاعري ۽ شعوري بلوغت سان گڏگڏ تخليقي عمل جي سفر ۾ روان دوان رهي ٿي، تان جو اهڙو موڙ به اچي ٿو جتان شاعر جي فڪر، فن ۽ سندس انفراديت وارين مڃتائن جون سرهائيون سندس جهول ڀرڻ شروع ڪن ٿيون، ڪتاب منهنجا خواب گلابن جهڙا به هڪ اهڙو پنهنجي عشق، پنهنجي ديس، ديس جي ڳلين ان جي پٽن، پڌرن، ماڳن مڪانن، شغلن ۽ المين جي موسمن ۾ رهندڙ شاعر جي سالن واري پورهئي جو سهانو سپنو آهي. ڏينهن رات مهينن ۽ سالن کان تيزيءَ ساڻ مان پنهنجي محبوب ڏانهن وڌي رهيو آهيان ۽ هڪ ڏينهن هڪ گهڙيءَ هن سان ملي مسافتن جو ٿڪ لاهيندس- تنهنجي نانءُ منهنجا گيت غزل ۽ نظم جن ۾ يادون حسرتون ۽ آهن زخم سوچيو هيم تو کي سامهون ويهاري ٻڌائيندم ياد ڏياريندم تو کي تنهنجا ستم عوامي آوازhttp://www.awamiawaz.com/
Monday, February 28, 2011
Sindhica Production: About Us
Sindhica Production: About Us: "Visit The Page of Sindhica Facebook Group : SindhicaFacebook Page : Sindhica Production YouTube Account : Thesindhica Flickr Account : Sind..."
Sunday, January 16, 2011
Wednesday, January 12, 2011
Year 2011 Let's remove distances تنھنجا ڳوڙھا، منھنجا ڳوڙھا ساڳي رنگ جا
Let’s remove distances
Translated By: SHABBIR LASHARI
عوامي آواز مئگزين2011-1-02
http://magazine.awamiawaz.com/2011/02-01 -2011/artical-10.htm
سنڌ ميگ داٽ ڪام تي
http://sindhmag.com/zulfiqarbahan.htm
your tears and mine have same colour ,
your blood and mine have same colour,
then why such distances ?
your body fragrant , I have smelled,
when people say this, hint , I shed tears ,
though I prepared, with perfumed and powdered ,
then U look , yes U behold ,
Is there any difference us?
Moon , air and sun
same for you and me
home of Lanai and roof
is same for me and U both ,
school , toys ,colouful dresses daily for U ,
and am in same clothes, from long time
your and mine same parents,
but for you upgraded school,
while yellow school for me ,
Yellowish fear runs in my vains,
For you club and car ,
But always sharp axe awaiting me,
why not you taking axe for this smelled society?
You destroy such classes of society ,
and construct a peaceful universe,
make this globe , a loving place ,
A universe of peace , properity and equality ,
Let’s remove distances
your tears and mine have same colour ,
your blood and mine have same colour,
then why such distances ?
تنھنجا ڳوڙھا، منھنجا ڳوڙھا
ساڳي رنگ جا،
تنھنجو رت، منھنجو رت
ساڳي رنگ جو،
تنھنجي منھنجي وچ ۾،
پوء ڇو ھيڏو ويڇو؟
تنھنجي بت مان خوشبوء ٻھڪي
منھنجي بت مان بوء اچي
لوڪ چوي ٿو،رو.ئڻ اچي ٿو
ڏس مان تيل ڦليل ڪيان ٿو
عطر عبير سان سنان ڪيان ٿو
پوء تون ڏس،ھا تون ڏس
تو ۾ مون ۾ آ ڪو ويڇو؟
چنڊ ھوا ۽ اس
تو لاٰٰٰءِمون لاء آھي ساڳي
گھر جو انڱڻ، گھر جي ڇت
تو لاٰٰٰءِمون لاء آھي ساڳي
تو لاء اسڪول، تو لاء رانديڪا
تو لاء روز ويس وڳا
مون لاء چولي آھي ساڳي
تو ۽ منھنجو امڙ ابو آھي ساڳيو
تو لاء آھي اعلي اسڪول
مون لاء ڇو پيلو اسڪول
جنھن منھنجي رڳ رڳ ۾
خوف جي آ پيلاڻ ڀري
تولاء ڪلب، تو لاء گاڏي
منھنجي ڪنڌ لاء تيز ڪھاڙي
ھن بدبودار اھڙي سماج لاء
ڇونھ کڻي ٿو يار ڪھاڙي؟
ھي طبقاتي نظام اکيڙي
ڪو شانت ڀريو نگر اڏجي
دنيا جي ھن گولي کي
سک برابري پيار جوسنسار بڻائي
مٽائجي ھر ھڪ ويڇو،
تنھنجا ڳوڙھا، منھنجا ڳوڙھا
ساڳي رنگ جا،
تنھنجو رت، منھنجو رت
ساڳي رنگ جو،
تنھنجي منھنجي وچ ۾،
پوء ڇو ھيڏو ويڇو؟
Translated By: SHABBIR LASHARI
عوامي آواز مئگزين2011-1-02
http://magazine.awamiawaz.com/2011/02-01
سنڌ ميگ داٽ ڪام تي
http://sindhmag.com/zulfiqarbahan.htm
your tears and mine have same colour ,
your blood and mine have same colour,
then why such distances ?
your body fragrant , I have smelled,
when people say this, hint , I shed tears ,
though I prepared, with perfumed and powdered ,
then U look , yes U behold ,
Is there any difference us?
Moon , air and sun
same for you and me
home of Lanai and roof
is same for me and U both ,
school , toys ,colouful dresses daily for U ,
and am in same clothes, from long time
your and mine same parents,
but for you upgraded school,
while yellow school for me ,
Yellowish fear runs in my vains,
For you club and car ,
But always sharp axe awaiting me,
why not you taking axe for this smelled society?
You destroy such classes of society ,
and construct a peaceful universe,
make this globe , a loving place ,
A universe of peace , properity and equality ,
Let’s remove distances
your tears and mine have same colour ,
your blood and mine have same colour,
then why such distances ?
تنھنجا ڳوڙھا، منھنجا ڳوڙھا
ساڳي رنگ جا،
تنھنجو رت، منھنجو رت
ساڳي رنگ جو،
تنھنجي منھنجي وچ ۾،
پوء ڇو ھيڏو ويڇو؟
تنھنجي بت مان خوشبوء ٻھڪي
منھنجي بت مان بوء اچي
لوڪ چوي ٿو،رو.ئڻ اچي ٿو
ڏس مان تيل ڦليل ڪيان ٿو
عطر عبير سان سنان ڪيان ٿو
پوء تون ڏس،ھا تون ڏس
تو ۾ مون ۾ آ ڪو ويڇو؟
چنڊ ھوا ۽ اس
تو لاٰٰٰءِمون لاء آھي ساڳي
گھر جو انڱڻ، گھر جي ڇت
تو لاٰٰٰءِمون لاء آھي ساڳي
تو لاء اسڪول، تو لاء رانديڪا
تو لاء روز ويس وڳا
مون لاء چولي آھي ساڳي
تو ۽ منھنجو امڙ ابو آھي ساڳيو
تو لاء آھي اعلي اسڪول
مون لاء ڇو پيلو اسڪول
جنھن منھنجي رڳ رڳ ۾
خوف جي آ پيلاڻ ڀري
تولاء ڪلب، تو لاء گاڏي
منھنجي ڪنڌ لاء تيز ڪھاڙي
ھن بدبودار اھڙي سماج لاء
ڇونھ کڻي ٿو يار ڪھاڙي؟
ھي طبقاتي نظام اکيڙي
ڪو شانت ڀريو نگر اڏجي
دنيا جي ھن گولي کي
سک برابري پيار جوسنسار بڻائي
مٽائجي ھر ھڪ ويڇو،
تنھنجا ڳوڙھا، منھنجا ڳوڙھا
ساڳي رنگ جا،
تنھنجو رت، منھنجو رت
ساڳي رنگ جو،
تنھنجي منھنجي وچ ۾،
پوء ڇو ھيڏو ويڇو؟
سچ ڪيئن لکي سگھندين How Can You Write Down the Truth!
How Can You Write Down the Truth!
Translated from Sindhi Into English by Mubarak Ali Lashari
Poem by Zulfiqar Behan
If you keep on loving your being;
How can you write down the truth!
If you keep on boasting up;
How can you write down the truth!
There, where thinking be casted out,
And beauty be kept in the penal complex;
On the soil of nervousness,
How can you find out the pathway!
There, where are traps at every bit;
Envy is its brother and jealousy its father;
So cold its laughters and so hot its tears,
Tell me, how you can witness, then!
There are dribbles in the nib of your pen;
Nothing to you? if someone dies in cold!
You would pierce gluttony in the coffer of creation;
Then, how would you utter rightly!
Kids, beauty, fragrance and love;
What is more in the world than those;
If you discard all above;
How would live out in the world suppose!
Peoples glance at you earnestly;
Bring the memorandum of the truth early!
If you didn’t wake up right now;
Where in the history would you hide and how!
If you keep on loving your being;
How can you write down the truth!
If you keep on boasting up;
How can you write down the truth!
Translated from Sindhi Into English by Mubarak Ali Lashari
سچ ڪيئن لکي سگھندين
جي ساھ سان پياررکندين
سچ ڪيئن لکي سگھندين
رڳو پاڻ پيو پڏائيندين
سچ ڪيئن لکي سگھندين
جت سوچ تي پھرا لڳن
جت سونھن تي تالا لڳن
مونجھ واري ملڪ ۾
واٽ ڪيئن لھي سگھندين
وک وک ماريءَڪوڙڪي رکي
بغض ھن جو ڀاءُ،ڪينوھنجوپيءُ
سردسردٽھڪ،گرم گرم ڳوڙھا
ٻڌاءِ ڪيئن ڏسي سگھندين
قلم تنھنجي مان گف ڳڙي
توکي ڇا ڪو سيءَمري؟
تخليق جي سيني تي لالچ رونبيندين
حق ڪيئن لکي سگھندين
ٻار، سونھن،خوشبوء پيار
دنيا ۾ ٻيو ڇاھي يار
تن سان جي نفرت ڪندي
ڏس ڪيئن جي سگھندين؟
قومون ڏسن ٿيون توڏي
اچ سچ جو نياپو ڏي
اڄ ڀي نه جي تون جاڳئين
تاريخ۾نه لڪي سگھندين
جي ساھ سان پياررکندين
سچ ڪيئن لکي سگھندين
رڳو پاڻ پيو پڏائيندين
سچ ڪيئن لکي سگھندين
شاعري ذوالفقاربھڻ
Subscribe to:
Posts (Atom)
Zulifiqar Behan Deputy Direcor DETRC Karachi promoted BPS-20
Zulifiqar Behan Deputy Direcor DETRC Karachi Pakistan promoted in BPS-20
-
شعري اصطلاح ۽ شاعري جون صنفون سهيڙ: سر عبدالحئي سومرو سنڌي شعري اصطلاح ۽ شاعري جون صنفون تعارف شاعريءَ کي پنهنجو هڪ خاص علم ٿيندو آهي، جيڪ...
-
شيخ اياز اڄ ۽ سڀاڻي جو شاعر ڊاڪٽر فهميده حسين ان ڳالهه ۾ ڪو شڪ ڪونهي ته شيخ اياز جديد سنڌ جو قومي شاعر آهي جنهن کي اسين اڄ ۽ سڀاڻي جو شاعر...
-
فري ڊائونلوڊ ڪيو سنڌي فونٽ سنڌيءَ جا 190 فونٽ ڊاؤنلوڊ سنڌيءَ جا 190 فونٽ ڊاؤنلوڊ Zulfiqar Behan ذوالفقاربھڻ Sindhi Fonts Free down...